Goedemorgen,
Toen ik, jaren geleden, met dit blog begon besloot ik om alleen foto´s te plaatsen, geen tekst, of zo min mogelijk, want wie zit er op mijn woorden te wachten, wie leest mijn verhalen? Er wordt al zoveel gekletst, zoveel gepraat. Er is al zoveel lawaai, waarom zou ik mijn geschetter daar nog aan toe voegen? Maar onlangs kwam ik een filmpje tegen, ik herinner me niet meer precies van wie of wat, alleen dat het een vrouwelijke coach was of zoiets. Zij wees de kijkers erop, dat we maar eens naar de vogels moeten luisteren in deze tijd van het jaar. Als je in een park loopt, of daar op een bankje gaat zitten (wel met anderhalve meter afstand), dan hoor je het gefluit, gezang, geroep van ikweetniethoeveel vogels! Er is geen een vogel die denk, laat ik maar eens mijn mond houden want er wordt al genoeg gefloten en getjirpt. Nee, het lijkt juist wel dat de ene vogel probeert nog harder zijn roep te laten horen dan de ander. De conclusie van haar was dat je je stem mag laten horen, je mag fluiten, roepen, wat je te zeggen hebt, ondanks dat er al zoveel gezegd wordt. Ik vond dat wel heel leuk. Niet dat dat nou de reden is dat ik de laatste tijd wat meer schrijf, de reden dat ik meer schrijf is eigenlijk het Corona-virus. Ik dacht als ik nu wat vaker iets post, dan is dat misschien wel fijn voor iemand om even wat anders te lezen dan die cijfers en die nare berichten. Maar ik had toch nog een bepaalde weerstand en die verdween toen ik dat filmpje zag. Dus vandaar.

Waar ik de laatste dagen ook mee bezig ben is mediteren. Ik volg een programma van Deepak Chopra, via een vriendin die mij vroeg of ik mee wilde doen. ik dacht, ja, waarom niet. Nu was ik zo hier en daar wat over Deepak aan het bekijken en kwam ik een dagbeschrijving van hem tegen in deze Corona-tijd. Ook zij, de celebreties, hebben natuurlijk met dat virus te maken. dat vind ik zo enorm van dit hele gebeuren, het raakt iedereen, echt iedereen. In ieder geval, in dat interview met Deepak Chopra, las ik waar hij gefrustreerd van raakt en dat was dat iedereen zijn of haar bestaan als vanzelfsprekendheid neemt, totdat men geconfronteerd wordt met zoiets als wat er nu gebeurt. Hij zegt dat we dankbaar zouden moeten zijn voor het bestaan, ons bestaan, en we zouden er iets zinvols mee moeten doen.
Voor mij geldt dat ik het bestaan, het leven, nooit als iets vanzelfsprekends heb gevonden. Ik ben al vroeg met de dood in aanraking gekomen, mede doordat mijn vader huisarts was en dan hoor je natuurlijk al bepaalde dingen, die je normaal niet zou horen. Mijn studie en werk als verpleegkundige heeft daar zeker ook aan bijgedragen en alle andere overlijden die ik heb meegemaakt. Veel mensen hebben een houding van hier praten we niet over, dat is te eng, dat is te triest. En ja, verdrietig en eng is het. Het is ongrijpbaar, niet te bevatten, en je wordt er boos over. Na alle ervaringen die ik met het doodgaan en de dood heb, snap ik er nog steeds niets van. Wat ik wel weet is dat het maakt dat ik blij ben met de kleine dingen, dat klinkt banaal en is het misschien ook. Misschien kan ik beter zeggen dat ik me realiseer hoe belangrijk leven is. Hoe belangrijk daden en uitingen van liefde zijn. Naar anderen mensen, maar ook naar de natuur, de dieren en planten. Wist je dat als je praat tegen planten, als je ze aandacht geeft dat ze het beter doen? Alles wat je aandacht geeft groeit. Of dat nu positieve aandacht is of negatieve aandacht. Dat maakt dat ik persoonlijk liever positieve aandacht geef. Ik noem mezelf dan ook een eeuwige optimist. Overigens doet me dat denken aan een gesprek dat ik een keer had met iemand die een echte pessimist was. Hij zei tegen mij dat je als je optimist bent, je iedere keer teleurgesteld wordt, als dingen niet gaan zoals je had voorgesteld in je optimisme. Daar moest ik over nadenken. Hoe werkt dat eigenlijk dan bij mij? Ik kwam erachter dat, iedere keer als iets, wat ik in mijn optimistische houding had voorgesteld dat zou gebeuren, niet doorging, dat ik dan binnen no time een nieuw optimistisch idee heb, verzin, bedenk om vanuit te gaan. Als er vervelende dingen gebeuren, popt er binnen no time een positieve kant ervan op. (Zoals Cruijf zei elk voordeel heb zijn nadeel en andersom). Het voordeel van het corona-virus en alles wat daarbij hoort voor mij, is dat ik nu weer meer aan dit blog doe, ik schrijf, (wat ik altijd al leuk heb gevonden, maar wie zit daarop te wachten), ik ben gaan mediteren, en ik probeer om te gaan met het feit dat het erg onzeker is, wanneer ik mijn kinderen, kleinkind en zus weer zal kunnen zien en liefst omhelzen.
Makkelijk is het niet, het leven, maar dat verschilt ook per mens, per persoon, maar dat wil niet zeggen dat je niet kunt genieten van kleine mooie dingen. en daarmee sluit ik voor deze keer af.
Ik wens jullie een fijne zondag en wijsheid om deze dagen door te komen. Een digitale knuffel voor iedereen.