We wonen nu alweer ruim drie maanden in Nederland. En het bevalt prima. Gisteren regende het en vandaag komt af en toe de zon. Tja, Nederland, hè. We hebben ook al sneeuw gehad, Ja, serieus, sneeuw. Dat was leuk. Maar in vergelijking met onze ervaringen in Noorwegen, stelde het heel weinig voor. Johan en ik reden s’ avonds terug, van Nijmegen naar Vught. Op een gegeven moment reden we op de snelweg, waar het goed rijden was, met aangepaste snelheid natuurlijk, want dat hadden we in Noorwegen geleerd.
Ineens, op de andere tegemoetkomende baan reden ons VIER sneeuwstrooiwagens in een schuine colonne. Precies zoals we wel vaker hadden meegemaakt in Noorwegen. Het verschil was de hoeveelheid sneeuw, wij schoten in de lach, sorry, we konden er niets aan doen. Het zag er zo imposant uit en dat dan voor dat beetje sneeuw. We begrijpen echt dat er nog een groot verschil is tussen Noorwegen en Nederland: de hoeveelheid verkeer, dat is hier natuurlijk vele malen meer. En als in Nederland de wegen onbegaanbaar worden, dat kan natuurlijk niet! Dat is gewoon onmogelijk, zelfs in coronatijden. Zelfs nu moeten wij van A naar B kunnen, nu en altijd. En het liefst zo snel mogelijk. Daarom is het des te wonderlijker dat die maximum snelheid van 100 km per uur is ingevoerd. Begrijp me goed, Wij vinden het prima. Heerlijk zelfs, zalig. Niet dat gerace en gesjees, niet al die auto’s die je voorbij scheuren. Nu is het zoveel relaxter om te rijden. En voor ons, die 8 jaar lang 80 km gewend is, natuurlijk helemaal fijn. Zo kunnen we er langzaam inkomen. In ieder geval terugkomend op die 4 imposante sneeuwstrooiwagens, het bracht ons ook mooie herinneringen op, van die eerste keer dat we dat meemaakte. Dat was in 2010. Toen woonden we nog niet in Noorwegen, maar waren we een week op vakantie geweest naar Lillehammer in Noorwegen, in de carnavalsvakantie. Op bezoek bij onze dochter die destijds daar stage liep. Na die week reden we terug naar Nederland, met het camperbusje wat we toen nog hadden. En in Zweden, op de snelweg langs de kust, kwamen we in een heuse sneeuwstorm terecht. Alles spierwit en grote imposante sneeuwruimwagens, dus geen zout strooien, zoals hier, daar was geen beginnen aan. Nee, daar werd geruimd, alles zoveel mogelijk aan de kant geveegd. De eerste wagen reed helemaal links op de baan en schoof de aldaar overtollige neergevallen sneeuw naar rechts, een aantal meters daarachter reed dan de tweede wagen die alle aldaar overtollige gevallen en naar die kant geveegde sneeuw weer verder neer rechts schoof. Ze reden zo’n 30 km per uur, misschien iets harder, maar dat herinner ik me niet goed meer. Wij wilden dus voorbij en dat moest dan aan de rechterkant van die grote imposante wagens die dus allemaal sneeuw naar rechts spoten. Dus in een combi van vallende sneeuw (het was een storm) en de naar rechts spuitende sneeuw van die grote wagens, moesten wij met ons busje, proberen te passeren. Dat was best eng. Maar gelukkig reed niet ik, maar Johan, en die durft nogal wat, dus die reed door en voorbij. Je kunt je voorstellen wat een opluchting dat was dat het gelukt was, zonder slip of andere spannende dingen. Dit was onze eerste ervaring met grote sneeuwruimers. Hierna hebben we het vaker meegemaakt in de periode toen we in Noorwegen woonden. En vandaar dat wij in de lach schoten toen we die 4 grote wagens hier op de snelweg zagen.
Overigens zijn wij destijds uiteindelijk eerder gestopt en op een parkeerplaats bij een benzinestation in ons camperbusje overnacht omdat de sneeuwstorm te erg was om verder te rijden.

En hier nog wat foto’s van augustus van 2020: